Karboksyterapia

Historia karboksyterapii sięga lat trzydziestych ubiegłego stulecia kiedy to iniekcje dwutlenkiem węgla stosowane były w leczeniu m.in. chorób układu krążenia, cukrzycy, wrzodów, ran, odleżyn.

W latach dziewięćdziesiątych zaczęto stosować karboksyterapię w kosmetologii i medycynie estetycznej w celu niwelowania m.in. rozstępów, cellulitu a także w terapiach łysienia i zmian łuszczycowych. Dwutlenek węgla to naturalny gaz wytwarzany podczas spalania tlenu w trakcie oddychania.

Terapia dwutlenkiem węgla polega na śródskórnym lub podskórnym precyzyjnym wstrzykiwaniu kontrolowanych dawek dwutlenku węgla za pomącą specjalnego urządzenia. Po zdeponowaniu dwutlenku węgla w tkance zachodzą różnorodne procesy m.in. dochodzi do lokalnego zwiększenia tkankowego przepływu krwi.

Tworzą się nowe naczynia krwionośne, co prowadzi do długotrwałej poprawy krążenia i dotlenienia tkanek. Neowaskularyzacja (tworzenie się naczyń krwionośnych) i rewaskularyzacja (poszerzenie i udrożnienie zwężonych naczyń krwionośnych) prowadzą do dotlenienia i odżywienia obszarów dotkniętych łysieniem i zmianami łuszczycowymi.

Zabiegi nie pozostawiają żadnych śladów, co pozwala powrócić do normalnego funkcjonowania i nie wymagają znieczulenia, gdyż wkłucia są praktycznie bezbolesne.